Recent werd ik weer even mijn innerlijke wereld ingezogen. Ik werd getriggerd door iets wat in mijn omgeving gebeurde en er een ontstond een kakafonie van stemmen binnenin mij.
O wat stom! Dat je dit hebt kunnen doen. Een volgende keer kun je daar beter maar niet meer naar toe gaan. Om je weg te schamen.
En ik dacht nog wel dat ik zo vol vertrouwen en geloof was, maar dan zie je maar weer.. Er is ook niets voor nodig om dat omver te helpen.
Dit is precies de manier waarop die ander ook zou reageren... en ik dacht dat je dat niet wilde?
Wat zullen ze wel niet van je denken. Echt, je hebt ook nog niet veel geleerd zeg.
Zag je hoe die vrouw naar je keek? Verstop je nu maar even, voordat je nog meer brokken maakt.
Deze en nog meer verschillende gedachten gingen er door mij heen.
Ik ben me inmiddels een stuk bewuster geworden van hoe ik in elkaar zit, wat mij raakt en hoe ik vervolgens automatisch reageer, wat mijn vaste denk patronen zijn en hoe God over mij denkt.
Maar toch is daar opeens een situatie die me even helemaal ontregelt, naar beneden zuigt en wiebelig maakt.
Doordat ik er na een paar dagen rustig voor kon gaan zitten en met hulp van een studiegenoot inzicht kreeg in dat wat er van binnen allemaal gebeurde, ontstond er weer ruimte en rust in mijn lichaam en hoofd.
En ik weet inmiddels; dát wat er bij mij geraakt wordt, wordt niet voor niets geraakt. Het is een gevoelig punt, een blauwe plek die ik heb opgelopen in mijn ontwikkeling van meisje naar puber. Dat gevoel is zo naar en pijnlijk dat mijn onbewuste afweermechanismen heeft ontwikkeld om me niet opnieuw zo naar te voelen. Zodra ik in het heden in mijn blauwe plek wordt geraakt, komen deze mechanismen hard in werking om te voorkomen dat ik me opnieuw zo onzeker, onvolwaardig en afgewezen voel.
Zo ontdekte ik dat de stemmetjes in mijn hoofd bij verschillende mechanismen of stukjes van mijn binnenwereld horen.
Deze stukjes - mechanismen - stemmen (hoe je ze ook wilt noemen): ze kunnen kritisch zijn op wat je doet, ze kunnen zorgen dat je situaties gaat vermijden om triggers te voorkomen, ze kunnen je aanspreken op je onvolwassen gedrag, of schaamte ervaren omdat er op dat moment zo weinig geloofsvertrouwen aanwezig is. En je vervolgens daarover weer aanklagen.
Deze innerlijke dynamiek maakt het ons, mensen vaak lastig. Terwijl deze mechanismen er niet voor niets zijn en het beste met je voor hebben, kunnen ze het leven voor ons behoorlijk ingewikkeld maken.
Het beschermen van pijnlijke gevoelens en het voorkomen van nieuwe blauwe plekken gebeuren soms op een onhandige manier; onze innerlijke dynamiek zorgt er regelmatig voor dat we het lastig vinden om een ontspannen keuze te maken.
Gaan we vermijden of juist een confrontatie aan? Verstoppen we onszelf uit angst en spanning voor …of maken we ons groter dan we ons eigenlijk voelen? Kunnen we toegeven dat we even heel erg moe zijn of gaan we toch nog even door om ons niet te laten kennen?
Ik ervaar regelmatig dat het best lastig is om mezelf beter te leren kennen, om steeds meer te weten over wat er van binnen aan gevoelens afgeschermd en beschermd wordt.
Ik hoorde afgelopen week een tekst uit Psalm 51 en het ontroerde me tot in het diepst van mijn zijn.
"U vindt vreugde in waarheid in het binnenste, in het verborgene maakt U mij wijsheid bekend" (vers 8).
God verlangt naar waarheid in mijn binnenste, Hij vindt er zelfs vreugde in...
Juist als ik het gevoel heb dat God met een stukje van mij niet zo blij zal zijn, omdat ik er zelf niet blij mee ben en me er voor schaam, laat Hij mij weten dat hij verlangt naar waarheid bij mij van binnen. Transparantie en openheid.
Hij is onze Maker, Hij weet wat de gebrokenheid en onvolmaaktheden van deze wereld, onze omgeving, onze naasten, met ons hebben gedaan en nog doen. Hij kijkt er met genade en mildheid naar.
We mogen Hem betrekken in onze zoektocht naar ons binnenste, naar de stukjes die er zijn gevormd en waar we last van hebben. Het is allang bij Hem bekend. We hoeven ons niet beter voor te doen.
Hij verlangt dat we met innerlijke vrede en vreugde onze weg door het leven gaan, voor Hem is niets van ons vreemd of onbekend. Hij wil met Zijn liefde en licht de meest pijnlijke stukjes van ons innerlijk ontdekken en helen.
Ik heb ontdekt dat echte heling begint zodra we Hem toelaten om bij ons van binnen mee te kijken.
Onderstaand lied en tekst; Eline Bakker
Geen afstand
U bent niet bang voor mijn vragen
Mijn twijfel schrikt U niet af
U deinst niet terug bij het zien van mijn falen
Daar in mijn zwakte zie ik Uw kracht
U bent niet verrast als ik struikel
Niet boos of teleurgesteld
U tilt mij op en U toont mij Uw goedheid
Daar in Uw armen vind ik herstel
U strekt Zich uit naar mij
Wat ik ook doe of voel
Er is geen afstand
Tussen U en mij
Er is geen schaduw van
Omkeer bij U te zien
Er is geen afstand
Tussen U en mij
U heet mij altijd weer welkom
U schudt het stof van mij af
Ik zie compassie en trots in Uw ogen
Ik kom tot leven bij het zien van Uw lach
Niet langer gebukt onder schaamte
U heeft mij vrijgemaakt
Nu ga ik staan op Uw woord en beloften
U bent een Vader die mij nooit verlaat
U strekt Zich uit naar mij
Wat ik ook doe of voel
Er is geen afstand
Tussen U en mij
Er is geen schaduw van
Omkeer bij U te zien
Er is geen afstand
Tussen U en mij
Dit is waar
Ik hoor te zijn
Ik dichtbij U
U dichtbij mij
Ik wil nu
Niets anders meer
Ik geef mij over....
Bron: Musixmatch
Songwriters: Eline Bakker
Reactie plaatsen
Reacties
Hey, wat goed verwoord. De reactie die je hebt als er een litteken getriggerd wordt, soms erg verwarrend.