IMPERFECTIE
Weer zo’n woord wat alle kanten op kan gaan.. Voor mij ligt het in het verlengde van kwetsbaarheid, waar ik vorige week een stukje over schreef. En waar nog veel meer over te zeggen en schrijven valt!
De definitie van imperfectie is: gebrekkig, niet volmaakt, onvolkomen. Niet echt woorden waar je jezelf mee wilt identificeren, toch?
Ik heb jarenlang gevochten om imperfectie buiten mijn leven te houden. Want imperfectie gaf mij de gedachten en daarmee gevoelens: ik ben niet goed genoeg, ik stel niks voor, het wordt nooit wat met mij. Terwijl het mijn eigen lat was waar ik onder gebukt ging; te hoog en te moeilijk te halen met alle negatieve gedachten en gevoelens als gevolg.
Het is zo begrijpelijk om perfectie na te streven en imperfectie buiten je leven te houden. Begrijpelijk, en toch komt juist daar de stress vandaan. Ergens weet je dat je niet volmaakt bent, maar toch doe je telkens weer alsof.
Onze gedachten, aannames over onszelf en de wereld om ons heen, onze hardnekkige overtuigingen die we door de jaren heen gevormd hebben, spelen hierin een belangrijke rol. Als ik dat of dat kan of doe…, dan tel ik mee, dan hoor ik er bij, dan ben ik waardevol.. Maar ergens voel je dat er een gat zit, een bodemloos iets… en dat al je inspanningen nooit genoeg zullen zijn om innerlijke rust te ervaren.
Veel stress, spanning- en burn-out klachten komen door het in stand houden van onze eigen hoge lat, het niet kunnen tonen van kwetsbaarheid en het nastreven van perfectie. Als perfectionist kun je zelfs depressief worden doordat je gewoon niet alles perfect kunt doen. Je ervaart dat je zelfvertrouwen steeds minder wordt omdat je je perfectie nooit haalt en je krijgt steeds meer last van stress.
Ik noem opnieuw een boek van Brene Brown: “De moed van imperfectie. Laat gaan wie je denkt te moeten zijn”. Zij beschrijft hier o.a. in hoe je vanuit moed en compassie voor jezelf de reis kunt afleggen van ‘wat zullen anderen wel niet denken?’ naar ‘ik ben goed genoeg’.
Voor mij ligt de kern hierin in het geloof, het geloof in het feit dat ik een kostbaar en geliefd kind van God ben. Dit heeft mij door allerlei opvattingen omtrent het geloof veel moeite gekost om te omarmen en aanvaarden. Maar toen ik het eenmaal aanvaarde, bracht het me een diepe innerlijke rust en overgave.
Beetje bij beetje leerde ik om kwetsbaarheid te tonen en imperfectie toe te laten.
Imperfect; gebrekkig, niet volmaakt. Yessss, dat ben ik! En het is oké. Er valt nog veel te leren, er valt nog veel te groeien, maar vanuit de aanvaarding en de wetenschap: het is goed zo, ik ben goed genoeg.
Wat levert het omarmen van jouw imperfectie je op? Wat brengt het jou en anderen dat je niet volmaakt bent, ook weleens een fout maakt, moe bent, even geen zin in iets hebt?
Het zal je innerlijke rust brengen, minder stress, ruimte, realistische verwachtingen en dus haalbare doelstellingen, meer zelfvertrouwen en eigenwaarde, eerlijkheid naar jezelf en anderen en daardoor een diepere verbinding met jezelf en jouw omgeving.
Klinkt perfect, toch? Waarom begin je niet vandaag om jouw eigen hoge lat iets naar beneden te halen? Zodat je er onder door kunt lopen....
Afbeelding: Sestra
Coralien
Reactie plaatsen
Reacties