Ik geloof en zie dat er een wezenlijk verschil zit in de generaties voor ons en de generatie waarin de meesten van ons opgroeien.
De generaties voor ons; zij die hebben geleerd om hard te werken, het land vanuit de as weer op te bouwen, niet zeuren maar doorgaan, niet teveel stilstaan bij wat je voelt en denkt. Bewust en onbewust hebben zij dit doorgegeven aan de generaties na hen, aan onze generatie.
Wij staan op de schouders van de generaties voor ons, we zijn hen veel dank en eer verschuldigd. Ik schrijf deze blog omdat ik in gesprekken merk dat het zo helpend is om gedragspatronen en gedachten in een breder kader te zetten; het kader van het systeem, het gezin van herkomst.
Als de balans in het gezin van herkomst niet in evenwicht is geweest, kan het zo helend werken om dit te ontdekken en te benoemen.
En dan gaat het niet om de schuldvraag: ouders geven namelijk wat ze kunnen geven. Ouders krijgen geen kinderen om ze bewust pijn te doen. Het gaat veel meer om de erkenning voor dat wat er niet was, waardoor je onbewust patronen hebt ontwikkeld die je in het heden belemmeren. En om een stukje begrip te creëren voor wellicht de tekortkomingen van je ouders, die ook weer hun 'redenen' hadden vanuit hún gezin van herkomst, om te doen wat ze deden of niet deden.
Het is helpend om te begrijpen dat het opmaken van de balans niet als doel heeft om je ouders ergens van te beschuldigen.
Het is helpend om te begrijpen dat het nodig kan zijn en inzicht kan geven in de manier waarop jij in het leven staat, denkt en handelt.
Het is helpend om te begrijpen dat je blauwe plekken op kunt lopen door specifieke pijnlijke gebeurtenissen, maar net zo goed door onvervulde en ongeziene behoeften.
Van dit laatste zijn we ons vaak niet bewust. Maar dat, wat we als kind zo nodig hadden (en dat is per kind binnen hetzelfde gezin verschillend) en wat onze ouders ons niet (konden) geven, zijn even bepalend voor onze ontwikkeling en de manieren die we onszelf hebben aangeleerd om ons te handhaven als die gebeurtenissen die we ons nog kunnen herinneren.
Ouders (en verzorgers) zijn de bron van ons leven; zij brengen kinderen voort en zijn vanaf dat moment verantwoordelijk voor het fysieke, emotionele en psychosociale welzijn van hun kinderen. Een kind is voor de vervulling van zijn behoeften volledig afhankelijk van de ouders. Zonder zorg zal het kind overlijden. Wanneer ouders hun plek niet (kunnen) innemen veroorzaakt dit groot onrecht, niet alleen in de levens van de kinderen, maar ook in de levens van de ouders.
Elke gezonde ouder wil in wezen een betekenisvolle band met de eigen kinderen. Soms is dit echter niet mogelijk. Wanneer een ouder niet voldoende op de eigen plek, als ouder binnen het gezin, aanwezig kan zijn, komt dit doordat de ouder op een bepaalde manier ‘afwezig’ is. Dit kan letterlijk, door de dood, maar ook door emotioneel afwezig te zijn.
Als je als kind onvoldoende gezien en gehoord bent, als jouw behoeften onvoldoende vervuld zijn, er niet genoeg ruimte was om op jou afgestemd te zijn, dan ontwikkel je allerlei manieren om wél gezien en gehoord te worden.
Als je weet dat je vader je ziet wanneer je hoge cijfers haalt of doelpunten scoort, dan zorg je dat je die cijfers en doelpunten maakt, zodat je even wel gezien wordt. Als je weet dat je moeder het fijn vindt als je huishoudelijke taken doet en je dan een complimentje geeft, dan zorg je dat je die extra taken voor haar doet en ontwikkel je dit als vanzelfsprekend. Want je bent altijd op zoek naar 'je geliefd voelen'; het onvoorwaardelijk geliefd zijn.
Als ons brein leert dat we pas gezien en gehoord worden als we hoge cijfers halen of hard werken, dan leren we vervolgens dat liefde voorwaardelijk is. Pas als je die hoge cijfers haalt, is er een blijk van liefde vanuit de belangrijkste figuur in je leven. Pas als je genoeg voor de ander doet, of de keuze maakt waarvan je ouders vinden dat die juist is, dan is er die blijk van liefde.
Kun je je voorstellen dat we allerlei manieren ontwikkelen om die liefde te ervaren? Om emotionele verbinding te voelen, om aandacht en nabijheid te krijgen? We zijn immers geschapen voor verbinding. Ook het niet voelen en leren reguleren van emoties, wat we in de ideale situatie voor een groot deel ook van onze ouders leren, kan leiden tot overspannenheid, lichamelijke klachten en burn-out.
Op latere leeftijd kunnen we ontdekken dat de manieren die we hebben geleerd ( het presteren, hoge cijfers / hoge doelen halen, het voor een ander bezig zijn, een perfect plaatje aan de buitenwereld laten zien), ons moe maken. In het ergste geval ons zelfs doen 'opbranden'.
Het is niet meer haalbaar, de eisen zijn te hoog. We vragen ons af of dit de manier van leven is die we graag zouden willen. We missen de ontspanning en de rust. We verlangen naar het ervaren van: “het is goed zoals ik ben, ik ben gewoon ik, met al mijn kwetsbare punten , mijn sterke en mijn zwakke kanten.
Hier valt nog veel meer over te schrijven, maar voor nu houdt ik het bij dit stuk, anders wordt een blog al snel te lang 😉
Mocht je hier meer over willen weten, schrijf een reactie of stuur een mailtje.
En wat heel helpend is en inzicht in jouw gezin van herkomst en jouw ontwikkelde gedrag kan geven is een sessie waarbij we samen a.d.h.v. playmobil poppetjes jouw persoonlijke situatie in beeld brengen.
Mail me voor meer informatie!
Reactie plaatsen
Reacties